Που ‘σαι Σωκράτη να καμαρώσεις τα παιδιά σου…

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν λέει ένα σοφό λαϊκό άσμα. Κοίτα να δεις που ταιριάζει γάντι με την σημερινή κατάσταση. Τι εννοώ; Εννοώ πως ο ελληνικός λαός οδηγείται για τρίτη φορά μπροστά στις κάλπες σε ένα διάστημα οχτώ μηνών. Ένα διάστημα στους οποίους η Ελλάδα εξέπληξε ακόμα και τον πιο απαισιόδοξο άνθρωπο στον κόσμο. Προς το χειρότερο.

Βέβαια ας μη τα βλέπουμε και όλα μαύρα. Η Ελλάδα μας σε αυτό το διάστημα έφερε τα πάνω κάτω και πρωτοτύπησε σε πολλούς τομείς. Θες την πρώτη φορά αριστερά, για να μην αναφέρω την πρώτη φορά αριστερά με ακροδεξιά (όπως βλέπουν κάποιοι τους ΑΝΕΛ); Θες το δημοψήφισμα; Θες την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό; Μιλάμε για τεράστια πρόοδο. Η αλλαγή ήρθε.

«Ρε Κίτσο τι περιμένουμε και δεν παραγγέλνουμε τίποτα;»

«Σςς… περιμένουμε την αλλαγή να έρθει.»

Αν Κίτσο περιμένεις ακόμα την αλλαγή τότε παρήγγειλε να φάμε τίποτα γιατί θα μας κόψει λόρδα. Η αλλαγή ή θα κόλλησε στην κίνηση, ή θα έπαθε λάστιχο (φούιτ για τους φίλους από το βορρά) ή πήρε λάθος στροφή και χάθηκε. Βέβαια καλά κάνεις και διστάζεις να παραγγείλεις γιατί το 23% στο σουβλάκι πονάει λίγο. Πρωτοτυπία και αυτό.

Ο Σωκράτης κάποτε είχε πει ότι για να αλλάξουμε αυτή τη χώρα, πρέπει να αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο μα όχι ακατόρθωτο. Εγώ προσπαθώ κάθε μέρα και θα προσπαθώ κάθε μέρα. Για μένα, για σας και τα παιδιά σας.

Σαν λόγια πολιτικού κατά την προεκλογική περίοδο δεν ακούγονται. Και σκέψου πως ο Σωκράτης δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με τους δημαγωγούς και τους εκάστοτε επιδέξιους πολιτικούς. Θα μου πεις ο Σωκράτης δεν άφηνε κανένα στην ησυχία του. Και καλά έκανε. Και μπράβο και μαγκιά του. Ποια ήταν όμως η κατάληξη; Ο πιο ριζοσπαστικός άνθρωπος, που γνώρισε ποτέ η ελληνική ιστορία, που χάρης το δαιμόνιο του τα έβαζε με θεούς και… δαίμονες, ένας άνθρωπος που δεν έκατσε ποτέ να γράψει τα αποφθέγματα του (γιατί δεν είμαστε και ψώνια), ένας άνθρωπος που τόνιζε την άγνοια του, ο άνθρωπος που πρέσβευε την ηθική και τη δικαιοσύνη, κατηγορήθηκε για διαφθορά των νέων, φυλακίστηκε και για χάρη της δικαιοσύνης, ήπιε το κώνειο και άφησε την ψυχή του να ζει αιώνια.

Ε, λοιπόν, αν αυτός ο άνθρωπος ζούσε σήμερα θα ξαναέπηνε το κώνειο. Και αυτό γιατί δεν θα έβρισκε ούτε σήμερα το δίκιο του. Κανένα ίχνος ηθικής. Κανένα ίχνος δικαιοσύνης. Και όλες οι προσπάθειές του θα πήγαιναν στον κάλαθο των αχρήστων. Λες και η Ελλάδα από τότε, στα χρόνια του, δεν γούσταρε την αλλαγή. Αλλαγή; Τι είναι αυτό; Α τζιζ, κακό, δεν κάνει, μακριά από μας. Η ηγεσία άλλαξε, υποσχέθηκε πολλά, διαπραγματεύτηκε, δεν άκουσε το ΌΧΙ του λαού (ενώ το ζήτησε και το επιδίωκε η ίδια), έφερε πολύ σκληρά μέτρα και τελικά φαγώθηκε εκ των έσω, διασπάστηκε και προκήρυξε εκλογές.

Δεν είναι μόνο ότι η αλλαγή δεν ήρθε ποτέ, όσα χρόνια και την τάζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, είναι ότι μαζί της χάθηκε και η ελπίδα. Και είναι ότι χειρότερο να αφαιρέσεις από ένα ολόκληρο λαό που ξέρει να αγωνίζεται και να μην τα βάζει ποτέ κάτω το συναίσθημα της ελπίδας. Γιατί μη μου πείτε ότι δεν αναρωτιέστε τι θα αλλάξει μετά από τις επικείμενες εκλογές, πράγμα λογικό γιατί προκοπή δεν βλέπουμε. 

Το θέμα είναι να μην μείνουμε μόνο εκεί. Στο να αναρωτιόμαστε τι θα αλλάξει. Γιατί το παρελθόν πονάει αλλά μπορείς ή να τρέξεις μακριά από αυτό ή να μάθεις από αυτό, που θα λεγε και ο γερο – Ραφίκι, το πιθήκι. Αν θες την αλλαγή τότε να αλλάξεις ο ίδιος, αλλιώς μην κλαίγεσαι για τις αποφάσεις που παίρνουν οι άλλοι για σένα, είσαι άξιος της μοίρας σου. Πολέμησε για το παρόν σου, το μέλλον, το δικό σου και των παιδιών σου. Μην αφήσεις το Σωκράτη να πεθάνει ξανά.