Star Wars Episode VII: The Force Awakens (φτιάξτε της καφέ)

Ε ναι λοιπόν, το 2016 είναι γεγονός. Ήρθε και χαρούμενο να είναι για όλους αν και λίγο καθυστερημένα. Και αν το νέο έτος μπήκε με το ίδιο αποτυχημένο τρόπο που μπαίνει τα τελευταία χρόνια λόγω της ασταμάτητης φλυαρίας του Καμίνη και της ανικανότητας του να κάνει μια αντίστροφη μέτρηση της προκοπής, ήρθε και έδεσε με την εκλογή του Κούλη στη θέση του προέδρου της ΝουΔου.
Ο αέρας της αλλαγής ήρθε και στη δεξιά έφερε μαζί του όμως και πολύ θανατικό καθώς από την ημέρα της εκλογής ήδη στερούμαστε του David Bowie, του Allan Rickman και πολλών ακόμα μη δημοφιλών ανθρώπων από όλο τον κόσμο. Η γκαντεμιά μάλλον είναι κληρονομική δεν εξηγείται αλλιώς. Όπως και να χει το 2015 έφυγε με τον καλύτερο τρόπο. Η ταινία που όλοι περιμέναμε έφτασε επιτέλους στις μεγάλες οθόνες. Συγνώμη Χριστόφορε Κακακαλιάτη δεν αναφέρομαι σε σένα. Πόλεμος των άστρων και δεν είμαι καλά. Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ανοίξουμε συγγραφικά το νέο έτος; Μα φυσικά η νέα ταινία. Οπότε Spoiler Alert για όσους δεν την είδαν ακόμα.

Η έβδομη τη σειρά ταινία, με υπογραφή J. J. Abrams, ήταν επιεικώς γαμάτη. Τα είχε όλα. Τα γραφικά ήταν σαφώς καλύτερα από αυτά των prequels που δεν βλέπονταν και το σενάριο ήταν όσο περιπετειώδες, όσο αγαπουλίστικο (βλέπε το ρομάντζο Han - Leia και Fin - Rey αλλά τελικά δεν) και όσο αστείο χρειαζόταν. Τρία σε ένα, τι άλλο θέλαμε; Οι παλιοί χαρακτήρες επέστρεψαν, όση ώρα και αν έπαιξαν (βλέπε Luke Skywalker), επαναφέροντας τις αναμνήσεις και το συναίσθημα το πρώτων ταινιών. Γνωρίσαμε όμως και νέους χαρακτήρες και αυτοί ήταν που έκαναν την ταινία να είναι απολαυστική μέχρι αηδίας.

Ξετυλίγοντας το κουβάρι των νέων ηρώων που προσέφερε το νέο sequel ξεκινάμε με τον Φιν. Δεν θα σταθώ στο χρώμα του δέρματος και αν αυτό ήταν κάποιο είδος συμβολισμού στη προδοσία του απέναντι στην Αυτοκρατορία – Τάγμα και τους Στορμτρουπερς. Το παλικάρι, μιας και πλέον δεν πολεμούν κλώνοι, παιδομαζοχτηκε (συχνό φαινόμενο σε σκοτεινή και φωτεινή πλευρά μιας και οι Jedi δεν έχουν το δικαίωμα τεκνοποίησης) και κατατάχθηκε στους ασπροβράκιδες κρανοφόρους. Έλα που όμως δεν το’ λεγε η ψυχούλα του να είναι ένας πληρωμένος, αδίστακτος φονιάς και υπηρέτης του συστήματος. Ο τύπος βλέπει αίμα και τον λούζει κρύος ιδρώτας, βλέπει πόλεμο και μαυρίζει η ψυχούλα του. Όχι, ο Φιν ήταν εξαρχής ένας άνθρωπος με ειρηνική καρδιά. Άσχετα αν χάλασε στη πορεία και άρχισε να ξεκληρίζει ένα – ένα τους Στορμτρούπερς για τα μάτια της Ρέυ. Γυναίκες ρε φίλε, πρώτα δείχνουν ότι νοιάζονται, είναι όλο αγκαλιές και γλύκες και στο τέλος στο παίζουν φίλες και από εκεί που νόμιζες πως once black, never go back καταλήγεις friendzoned και με το… φωτόσπαθο στο χέρι.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες όπου πρωταγωνιστής ήταν άνδρας (Luke – Anakin), η

έβδομη ταινία κάνει την ανατροπή και πηγαίνοντας κόντρα στο κατεψυγμένο θέτει σε μια μορφωμένη, πολύγλωσση παλιατζού, που μαζεύει παλιοσίδερα στην έρημο, όπου ζει μονάχη, να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Η Ρέυ. Λοιπόν, για την οποία γίνεται ο λόγος, αγνοεί κάθε στοιχείο τους παρελθόντος, τόσο του δικού της όσο και της οικογένειας της. Βέβαια κάτι μου λέει ότι η οικογένεια της δεν θα είναι καμιά τυχαία, πως αλλιώς θα εξηγούταν το force που έκρυβε μέσα της και είτε είναι κανένα χαμένο παιδί της φαμίλιας Σόλο είτε είναι κανένα μπάσταρδο του Λουκ με καμία εκεί στην αυτοεξορία που βρίσκεται. Για να πούμε την αλήθεια, την φοβήθηκε το μάτι μου στη σκηνή της μάχης με τον Κάιλο, όταν και έδειξε να χάνει τον έλεγχο της δύναμης, να την κυριεύει το μίσος και να βγάζει από μέσα της κάτι από Άνακιν στην Εκδίκηση των Σιθ (2005). Σκέψου τι έχει να γίνει όταν ολοκληρώσει την εξάσκηση της, με όλα όσα έχει να τη διδάξει ο Λουκ.

Και φτάσαμε στο κακό της ιστορίας μας, ένα ακόμα μαυροφορεμένο αγροίκο, που από τα πρώτα κιόλας λεπτά δείχνει πόσο ανελέητος είναι. Ο Κάιλο Ρεν, ή Μπεν Σόλο όπως είναι το πραγματικό του όνομα, αν και ανήκε σε οικογένεια με αρχές (εντάξει το λαθρεμπόριο δεν είναι και το ιδανικότερο παράδειγμα προς μίμηση κύριε Χαν Σόλο), τέλος πάντων προερχόμενος από τη φωτεινή πλευρά της ζωής, άλλαξε στρατόπεδο για το φουκαριάρη τον παππού του Darth Vader (aka Άνακιν Ουρανοπερπατητής) και έκτοτε μεγάλωσε με σκοπό να του μοιάσει και να ολοκληρώσει το έργο του, να εδραιώσει δηλαδή το σκοτάδι σε όλο το γαλαξία. Στα μάτια μου ο Κάιλο έμοιαζε με ένα σπυριάρη έφηβο που ακόμα δεν έχει ξεπεράσει το πρόβλημα της ακμής και που στα παιδικά του χρόνια είχε πέσει θύμα bullying. Προφανώς με τέτοια φάτσα και τόσες ελιές (ούτε ο Σημίτης τόσες). Έτσι, για να σταματήσει τα πικρόχολα σχόλια γύρω από την εμφάνιση του, αποφασίζει να φορέσει μια μάσκα και να το παίζει άγριος ενώ καλά καλά δεν έχει αποφασίσει σε ποια μεριά είναι. Ας του πει κάποιος ότι ο Vader φόραγε τη μάσκα για να μείνει στη ζωή και όχι απλώς για μόστρα και να τρομοκρατεί παιδάκια. Άσε που το παλικάρι πάσχει από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και διαταραχές προσωπικότητας, δεν εξηγούνται αλλιώς τόσα νεύρα και τόσα ανεβοκατεβάσματα διάθεσης.

Στην προσπάθεια του λοιπόν να γίνει κυρίαρχος τους διαστήματος, άσχετα αν δέχεται εντολές από τον Snoke, όπως ο παππούς του από τον Palpatine – Darth Sidous, ιδρύει το Starkiller Base, ένα μεγαλύτερο Deathstar, με σχήμα Pokeball, και εξαφανίζει από το διαγαλαξιακό χάρτη κάμποσους πλανήτες ξεπαστρεύοντας χιλιάδες αθώους οργανισμούς. Αυτό μέχρι που εμφανίστηκε η Αντίσταση και μια ομάδα από μέχρι πρότινος αγνώστους και με μπροστάρη τη Ρέυ, χωρίς καθόλου εξάσκηση της δύναμης που κρύβει μέσα της, βάζουν τέλος στα σχέδια του σπυριάρη κακού. Σε έφαγε η προγονολατρεία Κάιλο.

Υ.Γ1: Lucas σε ευχαριστούμε που δεν έκανες το ίδιο λάθος με τα prequels και δεν ανέλαβες το 100% της παραγωγής.

Υ.Γ2: Κακακαλιάτης γιατί έχει κάκαλα και μας το δείχνει σε κάθε του ταινία ή σειρά.