Αστικοί θρύλοι που παγώνουν το αίμα (Μέρος Β)

Στο πρώτο μέρος ασχοληθήκαμε με βενζινάδικα, δολοφόνους με γάντζους και πατημασιές στο χιόνι. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο μας είναι νταντάδες, μωρά που κλαίνε και πολύ τρέλα

«Μην ανοίξεις την πόρτα»

Ήταν ένα απλό βράδυ και η νεαρή γυναίκα έκανε τις δουλείες της και σέρφαρε στο διαδίκτυο χαλαρώνοντας στο σαλόνι. Ξαφνικά ακούει ένα μωρό να κλαίει έξω από την πόρτα της. Αμέσως φτάνει στη πόρτα για να ελέγξει τι συμβαίνει όμως δεν μπορεί να δει κάτι από το «ματάκι». Πολύ παράξενο να κλαίει ένα μωρό τέτοια ώρα το βράδυ και ειδικά έξω από ένα σπίτι στα προάστια, σκέφτηκε και χωρίς να ξέρει τι να κάνει καλεί την αστυνομία. Στο τηλέφωνο τους εξηγεί τι συμβαίνει και πως σκέφτεται να ανοίξει την πόρτα γιατί φοβάται μήπως το παιδί μπουσουλήσει μέχρι το δρόμο. «Μην ανοίξετε την πόρτα σε καμία των περιπτώσεων» φωνάζει ο αστυνομικός στην άλλη γραμμή και την ενημερώνει πως έχει στείλει ένα περιπολικό να δει τι συμβαίνει. Όταν έφτασαν οι αστυνομικοί δεν βρήκαν κανένα μωρό ούτε καμιά ένδειξη ότι κάπου εκεί κοντά βρίσκεται ένα μικρό παιδί. Τότε ο ένας αστυνομικός ενημερώνει τη τρομαγμένη γυναίκα πως είχα δεχθεί και άλλα τηλεφωνήματα σαν και το δικό της. Κυκλοφορούν επιδέξιοι ληστές που χρησιμοποιούν το μαγνητοφωνημένο κλάμα ενός μωρό για να μπουν στα σπίτια. 

«Η babysitter»

Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα ένα ζευγάρι αποφασίζει να καλέσει μια νεαρή νταντά να φυλάξει τα

παιδιά τους ώστε να βγουν στη πόλη να διασκεδάσουν. Η νεαρή κοπέλα βάζει τα παιδιά για ύπνο και κάθεται να χαλαρώσει στον καναπέ, βλέποντας τηλεόραση όσο περίμενε το ζευγάρι να γυρίσει. Ξαφνικά το τηλέφωνο χτυπά. Η κοπέλα το σηκώνει αλλά δεν παίρνει απάντηση*. Ύστερα από λίγα λεπτά το τηλέφωνο ξαναχτυπά. Πάλι δεν απαντά κανείς. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα όμως στο τηλέφωνο η κοπέλα δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα παρά μόνο την ανάσα αυτού που καλούσε. «Ακούω την ανάσα σου. Γιατί δεν μιλάς;» φώναξε αλλά πάλι δεν πήρε ανταπόκριση. Εκνευρισμένη και τρομαγμένη καλεί την αστυνομία ώστε να μάθει ποιος την καλούσε όλες αυτές τις φορές. Ύστερα από λίγο ξαναχτυπά το τηλέφωνο. Ήταν η αστυνομία. «Δεσποινίς μου πρέπει να πάρετε τα παιδιά και να φύγετε από το σπίτι» της λέει η αστυνομικός από την άλλη γραμμή. «Η κλήση γίνεται μέσα από το σπίτι» πρόλαβε να ολοκληρώσει πριν η γραμμή κοπεί. Τότε όλα τα φώτα έσβησαν. Η νταντά ανάβει τότε το φακό και ανεβαίνει τις σκάλες για να πάει στο δωμάτιο των παιδιών. Ανοίγει την πόρτα και… μόνο μια κραυγή ακούστηκε. Όταν έφτασε η αστυνομία ήταν αργά.

*Παραλλαγές της ιστορίας θέλουν τον επίμονο δολοφόνο να ζητά πολύ προσωπικές λεπτομέρειες από την νταντά στα τηλεφωνήματά του.

«Και οι άνθρωποι μπορούν να γλείψουν» 

Μια φορά και ένα βράδυ ζούσε μια νεαρή κοπέλα* στο σπίτι της με μόνη συντροφιά τον αγαπημένο της σκύλο, αφού οι γονείς της είχαν βγει στη πόλη. Κουρασμένη, πάει στο δωμάτιο της να ξαπλώσει, αφήνοντας το σκύλο της να κοιμηθεί κάτω από το κρεβάτι. Όσο ήταν ξαπλωμένη, χάιδευε με το χέρι της το σκύλο ενώ εκείνος της έγλυφε το χέρι. Ξαφνικά ένας ήχος από σταγόνες την ξυπνά και πάει στο μπάνιο από όπου ερχόταν ο ήχος να κλείσει τη βρύση καλύτερα. Ύστερα επιστρέφει στο κρεβάτι, με το χέρι να χαϊδεύει τον σκύλο ενώ εκείνος της γλύφει τα δάχτυλα. 

Μετά από λίγο όμως ο ήχος ξανακούστηκε και η νεαρή κοπέλα δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί. Αγχωμένη προσπαθεί να ανοίξει το φωτιστικό αλλά αυτό δεν δουλεύει. Γεμάτη τρόμο από δεν μπορεί να φύγει από το κρεβάτι και να ελέγξει τι συμβαίνει και έτσι κουκουλώνεται και αφήνει το χέρι της στο σκύλο, ενώ εκτός από τις σταγόνες ακούγονταν βαθιές ανάσες. Το επόμενο πρωί σηκώνεται και πάει στο μπάνιο για να πλυθεί και τότε παθαίνει σοκ.  «Και οι άνθρωποι μπορούν να γλείψουν» ήταν γραμμένο με αίμα στο τοίχο ενώ ο σκύλος της βρισκόταν κρεμασμένο από την μπανιέρα με κομμένο το λαιμό. Τότε θυμήθηκε ότι στις ειδήσεις το πρωί είχε ακούσει για ένα ψυχοπαθή δολοφόνο που είχε δραπετεύσει από την κοντινή κλινική.

*Παραλλαγές του θρύλου έχουν ως ηρωίδα μια ηλικιωμένη γυναίκα που βρίσκει το σκύλο της νεκρό σε διαφορετικό μέρος του σπιτιού.