Δημοσιοκάφρος υπέρ του Χάλοουιν

Ένας ακόμη Οκτώβρης πέρασε στην ιστορία και πήρε μαζί του μία από τις πιο αμφιλεγόμενες «γιορτές» όλου του κόσμου, το Χάλοουιν (31 Οκτωβρίου). Για όσους δεν γνωρίζουν η γιορτή αυτή έχει τις ρίζες της στην ιρλανδική παράδοση και το Σάμχαιν, την γιορτή του Θεού του Κάτω Κόσμου που ορίζει το τέλος του καλοκαιριού και της συγκομιδής των καρπών και την αρχή του χειμώνα. Μάλιστα αυτή η εναλλαγή καλοκαιριού και χειμώνα, για κέλτες σημαίνει το πέρασμα από πάνω κόσμο στον κάτω.

Με την πάροδο του χρόνου η γιορτή αυτή της Καθολικής Εκκλησίας εμπορευματοποιήθηκε,

όπως και όλες οι γιορτές και οι παραδόσεις ανά τη υφήλιο, και πλέον το Χάλοουιν, από τον 16^ο αιώνα, συνδέεται με κάτι σαν τα κάλαντα των Χριστουγέννων σε συνδυασμό με τις δικές μας Απόκριες και κάτι κολοκύθες. Μόνο που αντί για «Καλήν εσπέρα άρχοντες…» τα παιδάκια βγαίνουν μασκαρεμένα στους δρόμους και κάνουν φάρσες στις γειτονιές για να τσεπώσουν λίγα γλυκά χωρίς όμως να απέχουν από το κρέας (από + κρέας) όπως εμείς. Επίσης λέγεται πως το βράδυ εκείνης της μέρας η πιθανότητα να επιτευχθεί η επαφή με κάθε τι υπερφυσικό είναι μεγαλύτερη από όλες τις άλλες μέρες του χρόνου. 

Όλος ο ντόρος όμως γύρω από το Χάλοουιν δεν γίνεται για τα προκλητικά κοστούμια νοσοκόμων, μαγισσών και μπατσίνων που κατακλύζουν τους δρόμους, μιας και είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες αμφιέσεις στα μέρη μας, αλλά για το αν είναι σωστό να γιορτάζουμε μια τέτοια «σκοτεινή» και παγανιστική εορτή. «Γιατί να γιορτάσουμε το Χάλοουιν και να το εντάξουμε στη κουλτούρα μας αφού δεν έχει καμία σχέση με την παράδοσή μας;» αναρωτιέται κάποιος που δεν γουστάρει το Χάλοουιν και θα κάνει τα πάντα για να σε πείσει πως έχει δίκιο.

Ε όχι, λοιπόν, συντηρητικέ της πλάκας, το Χάλοουιν θα το γιορτάζουμε και να μην το πιάνεις στο στόμα σου. Θα συμφωνήσω μαζί σου πως το Χάλοουιν δεν είναι κομμάτι της ελληνικής παράδοσης. Μήπως είναι ο Άγιος Βαλεντίνος; Τσου. Και το ιστορικό υπόβαθρο της «γιορτής» δεν έχει καμία

σχέση με τη σημερινή της μορφή. Ο Βαλεντίνος ήταν ιερωμένος που φυλακίστηκε και μαρτύρησε γιατί πάντρευε Χριστιανούς κρυφά από τον αυτοκράτορα της Ρώμης Κλαύδιο κατά τον 2^ο αιώνα μ.Χ και που τελικά αποκεφαλίστηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 169 μ.Χ. Η μέρα αυτή ταυτίστηκε με τον έρωτα κατά τον μεσαίωνα όταν ο Βαλεντίνος και οι πράξεις του συνδέθηκαν με τον ιπποτικό έρωτα και τις προσπάθειες του ερωτευμένου να κατακτήσει την καρδιά της αγαπητικιάς του υπερνικώντας κάθε εμπόδιο.

Έκτοτε στις 14 Φλεβάρη κάθε χρόνου, όλα τα μαγαζιά του κόσμου γεμίζουν τα ράφια τους με αρκουδάκια, καρδούλες και όλα τα συναφή ώστε να αποδώσουν φόρο τιμής Βαλεντίνο και να ενισχύσουν τη φλόγα των ερωτευμένων. Στην ουσία  οι μαγαζάτορες ενισχύουν μόνο τη τσέπη τους. Αλίμονο στους πανταχού ερωτευμένους αν περιμένουν εκείνη τη μέρα για να εκφράσουν τον έρωτα τους.

Μα θα μου πεις δεν έχουν υιοθετήσει όλοι αυτή την μέρα ως γιορτινή. Το δέχομαι. Υπάρχει όμως μια μέρα όπου έχουμε υιοθετήσει στο έπακρο το ξένο πρότυπο αντικαθιστώντας το παραδοσιακό μας, πολιτισμικό στοιχείο. Ποια μέρα είναι αυτή; 

Η ημέρα των Χριστουγέννων όταν στολίζεις δέντρο αντί για το πατροπαράδοτο καραβάκι. Λίγες φορές θυμάμαι να είδα στολισμένο σε κάποια πλατεία καραβάκι αντί για έλατο και αυτό θα ήταν σε κάποιο μικρό χωριό που η πλειοψηφία των κατοίκων του είναι άνθρωποι μεγαλύτεροι από μισό αιώνα (μία φορά μόνο το 2013 στολίστηκε καράβι στη πλατεία Συντάγματος, ο Πειραιάς κρατά τα προσχήματα). Όλοι στα σπίτια στολίζουμε το έλατο που μας αρέσει πως μας αρέσει. Πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει κάνει κομμάτι του πολιτισμού της ένα γερμανο - αμερικάνικο έθιμο σε σημείο που να ξεγράφει το δικό της. Και θες να μου πεις ότι σε πειράζει να στολίσεις για ένα σαββατοκύριακο το σπίτι σου με κολοκύθες, να μαζευτείς με την παρέα σου για τρομακτικές ιστορίες και θρίλερ ή να πάτε μασκαρεμένοι σε κανένα πάρτι που έχει οργανώσει κάποιο μαγαζί;

Ή μήπως να σου θυμίσω και τις παρελάσεις, που έκανες μικρός και παρακολουθείς τώρα από μια

καφετέρια, για να τιμήσεις τις εθνικές επετείους σου και τους νεκρούς που θυσιάστηκαν για την πατρίδα; Καθαρά ευρωπαϊκό έθιμο που έχει τις ρίζες του στη Ρώμη τον 1^ο αιώνα όταν αυτοκράτορας ήταν ο Τίτος Φλάβιος, επανήλθε στο προσκήνιο στα μέσα του 17^ου αιώνα από τον Λουδοβίκο ΙΔ της Γαλλίας και έφερε στην Ελλάδα στα μέσα του 19^ου αιώνα ο Όθωνας. Άρα αν έρθει αύριο ένας μονάρχης και επιβάλει το Χάλοουιν ως γιορτή των Ελλήνων και κομμάτι της ελληνικής παράδοσης όλα μέλι γάλα. 

Όσο, λοιπόν, το Χάλοουιν κάνει τους ανθρώπους να έρχονται πιο κοντά ενισχύοντας το ζεστό και οικογενειακό κλίμα με τα πάρτι και τις συγκεντρώσεις που οργανώνονται είτε σε σπίτια, προκαλεί τους ανθρώπους να γίνουν δημιουργικοί και παραγωγικοί (βλέπε χειροποίητα στολίδια και γλυκά ακόμα και άρθρα που γράφονται για το Χάλοουιν) και κάνει το χρήμα να κινείται μέσα σε μια κοινωνία δίνοντας ζωή σε πολλές οικογένειες τότε θα θεωρώ ότι το να υιοθετήσει κανείς το Χάλοουιν ως μέρος του πολιτισμού του είναι εξίσου σωστό με άλλα ξενόφερτα παραδείγματα και θα το γιορτάζω με μεγάλη ευχαρίστηση. Και θυμήσου, ότι το να υιοθετείς ξενόφερτα πρότυπα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα ξεχάσεις τα δικά σου.    

Πηγές
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BD
http://www.lifo.gr/articles/world_articles/79265
http://www.iefimerida.gr/news/90598/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7