Ποτέ πουθενά κανείς μονάχος...

Κάθεσαι σε ένα πεζούλι και ατενίζεις το απέραντο γαλάζιο που έχεις μπροστά σου. Κόσμος γύρω σου περνά. Ζευγάρια, παρέες, παιδιά, μόνοι άνθρωποι. Και ξαφνικά σου έρχονται στο μυαλό εικόνες. Εικόνες που νόμιζες ότι έχεις αφήσει πίσω σου, που νόμιζες ότι είχαν σβήσει γράφοντας τις σε μια κόλλα χαρτί η οποία είτε βρέθηκε στα σκουπίδια είτε στο βυθό του γαλάζιου που κοιτάς.
Και έρχονται και άλλες εικόνες στο μυαλό. Αυτές που θα ήθελες να ζεις τώρα. Αυτές που θα ήθελες να είναι μέρος της πραγματικότητας σου. Ένα γλυκό φιλί, μια ζεστή αγκαλιά, ένα μεγάλο χαμόγελο, μια καλή κουβέντα. Μια πραγματικότητα που κάποτε είχες χτίσει με κόπο και τελικά τα τείχη έπεσαν πιο εύκολα από ότι χτίστηκαν.

Και τώρα κάθεσαι μόνος και σκέφτεσαι τι θα έπρεπε να είχες κάνει κάποτε όταν οι ευκαιρίες σου χτύπαγαν την πόρτα, όταν φουρτούνες ήθελαν καλύτερη διαχείριση. Πού καταλήγει όλο αυτό; Ότι ευτυχώς ή δυστυχώς τα σχέδια που πλάθεις καθημερινά φαίνονται αστεία στην παρέα που μας κοιτάει από ψηλά. Και τι άλλο; Ότι σε αυτή τη ζωή που ζεις δεν είσαι μόνος. Η μάλλον δεν γεννήθηκες για να είσαι μόνος. Εσύ επιλέγεις να είσαι μόνος. Πολλές φορές όμως και αυτή η επιλογή δεν εξαρτάται από σένα. Καλώς ή κακώς το τιμόνι της ζωής κάποιες φορές έχει πάνω του τέσσερα χέρια και δύο είναι αυτοί που το κουμαντάρουν. Όταν ο ένας απλώς σηκώσει τα χέρια και παραιτείται τότε ο άλλος βυθίζεται στην άβυσσο μαζί με το πλοίο του. 

Και αυτό είναι το άσχημο της υπόθεσης. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε κακοί και κοιτάμε την παρτάρα μας και μόνο. Δεν μας νοιάζει αν η πράξη που θα κάνουμε, η κουβέντα που θα πούμε σημαίνει κάτι για τον άλλον. Και τότε είναι που καταστρέφεται το τείχος που έχτιζες τόσο καιρό. Θέλετε αυτό το τείχος να το πούμε αγάπη, εμπιστοσύνη; Όπως και να έχει με τη συμπεριφορά μας αυτά σήμερα τείνουν να είναι είδος προς εξαφάνιση. Και φταις εσύ και εγώ γι' αυτό. Γιατί δεν εκτιμήσαμε αυτό που είχαμε στα χέρια μας κάποτε. Και από κει που ξυπνάγαμε με ένα φιλί ή μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά τώρα ξυπνάμε μόνοι δίπλα σε ένα παγωμένο άδειο μαξιλάρι. 

Ας πάψει να υπάρχει πλέον αυτό. Ας αφήσουμε όλοι τα μίση και τους εγωισμούς μας στην άκρη και ας γυρίσουμε στο παλιό καλό καιρό που δεν υπήρχε μίσος, αχαριστία, εγωισμός. Ας δημιουργήσουμε πάλι την εμπιστοσύνη που χάσαμε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ας αποκτήσουμε και πάλι την αγάπη που χάσαμε. Ναι φίλε αναγνώστη σε εσένα μιλάω, ΆΝΤΕ ΑΓΑΠΉΣΟΥ επιτέλους. Σήκωσε το κινητό σου, πάρε ένα τηλέφωνο, στείλε ένα μήνυμα και άσε τη στιγμή να σε οδηγήσει. Λιθάρι το λιθάρι θα ξαναχτίσεις το βασίλειο που είχες κάποτε, θα επιστρέψεις στη Ιθάκη σου. ΠΟΤΈ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΆ ΚΑΝΕΊΣ ΜΌΝΟΣ σε αυτό τον κόσμο.