Μόδα είναι και...γυρίζει

Όταν πριν από κάτι μήνες έγραφα το άρθρο για τα πιθήκια του Harlow στόχος μου δεν ήταν η παρουσίαση ενός πειράματος που έλαβε χώρα κάπου την δεκαετία του 60 στο Αμέρικα. Ήθελα απλώς να δείξω ότι όσοι φιλόσοφοι τύπου Πλάτωνα - Αριστοτέλη και μεταγενέστεροι τύπου Κάντ - Καρτέσιου έκαναν λόγο για διάκριση του ανθρώπου από τα άλλα Α-λογα ζώα ως αποτέλεσμα του νου του ανθρώπου,  έκαναν τεράστιο λάθος. Γιατί το λέω αυτό;
Γιατί πολύ απλά ο άνθρωπος μπορεί να επηρεαστεί από την μάζα το ίδιο εύκολα όπως και τα άλλα ζώα που στερούντα κριτικού νου. Δηλαδή όλοι εμείς οι έλλογοι οργανισμοί είμαστε τόσο έλλογοι που ξεχειλίζει ο νους από μέσα μας και έχουμε καταντήσει να μοδοποιούμε τα πάντα ή αλλιώς να τα κάνουμε mainstream. Θα καταλάβετε τι εννοώ ευθύς αμέσως από συνήθειες και γεγονότα που εξαπλώθηκαν σαν την φωτιά από το 2010 και πέρα...

1) Απεργίες πείνας

Θα φανεί λίγο περίεργο σε πολλούς το γεγονός ότι αντιτίθεμαι αυτής της ενέργειας αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Είμαι αντίθετος όταν πράξεις τέτοιου χαρακτήρα εξευτελίζονται και χάνουν το νόημα τους. Ας πούμε ότι οι πιο γνωστές περιπτώσεις απεργών πείνας τα τελευταία χρόνια είναι αυτές του Κώστα Σακκά και του Νίκου Ρωμανού (2013 και 2014 αντίστοιχα).

Και οι δύο τους ύστερα από την φυλάκισή τους ξεκίνησαν ένα αγώνα για την δικαίωση τους βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Και για να μην μακρηγορώ λέγοντας την ιστορία του καθενός (νομίζω τα ξέρετε) θα αρκεστώ μόνο στο ότι και οι δύο κατάφεραν να κερδίσουν αυτό που ήθελαν με την απεργία πείνας όσο διάστημα και αν κράτησε αυτή. Και μπράβο τους και μαγκιά τους. Και από τότε λοιπόν και η κουτσή Μαρία κάνει απεργία πείνας. Άλλος γιατί θέλει να φτιάξει γήπεδο η αγαπημένη του ομάδα, άλλος γιατί θέλει την παγκόσμια ειρήνη, άλλος γιατί τον παράτησε η Τούλα Πετούλα Ρούφινγκστοουν, άλλος κάνει απεργία πείνας και πάει και πίνει καφέδες και το παίζει οσία Μαρία. Και τελικά η φάση χάνει την αξία της. Ίσως δούμε και τον Σαμαρά να κάνει απεργία πείνας ύστερα από τα αποτελέσματα...Και θυμηθείτε ότι για κάθε ένα που επιλέγει να κάνει απεργία πείνας για να διεκδικήσει κάτι υπάρχουν άλλοι δέκα που δεν το επιλέγουν αλλά αναγκάζονται να πεινάσουν...για αυτούς ούτε λόγος.

2) Je suis Charlie

Ακόμα ένα θέμα που κάνει τζιζ είναι μαζική αντίδραση στην τρομοκρατική επίθεση Ισλαμιστών στο γαλλικό περιοδικό Charlie Hebdo. Το σατιρικό περιοδικό που τον τελευταίο καιρό είχε και έχει ως θεματική το Ισλάμ έγινε στόχος από εξτρεμιστές ισλαμιστές οι οποίοι προσβεβλημένοι στις 7 Ιανουαρίου αποφάσισαν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και να εκδικηθούν τους υβριστές, σκιτσογράφους και συντάκτες, της θρησκείας τους . Συνολικά 12 άνθρωποι βρέθηκαν νεκροί. Και τότε ήρθε το κύμα αντίδρασης. Όχι δεν αναφέρομαι για τους Γάλλους που κατακλύσανε τις πλατείες των μεγάλων πόλεων τους. Ούτε για τις καθιστικές διαμαρτυρίες που έλαβαν σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα. Για την άλλη αντίδραση μιλάω. Την διαμαρτυρία μέσω Facebook και μέσω hashtag. Επιεικώς αίσχος. Θες να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις για αυτό που προξενεί στεναχώρια και αηδία; Τότε βγες στον δρόμο σε μια πλατεία πάρε και ένα από αυτά τα πανό Je suis Charlie και κάνε όση διαμαρτυρία θες. Γιατί έτσι θα προσελκύσεις και άλλο κόσμο και που ξέρεις μπορεί να δούμε την αφεντομουτσούνα σου στα κανάλια τόσοι πολλοί που τελικά μαζευτήκατε. Εκεί να σε παραδεχτώ. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν θα σου πω μπράβο που ανέβασες τυπικά μια φωτογραφία και από πάνω έγραψες #jesuischarlie. 

Σίγουρα όταν έφτασε στα αυτιά των Γάλλων ότι πλημμύρισαν τα κοινωνικά δίκτυα από αναφορές στο γεγονός και από φωτογραφίες και χασταγκς χέστηκαν από την χαρά τους. Ναι σίγουρα. Μάλλον κοροϊδεύεις τον εαυτό σου αν υποκρίνεσαι τον διαδηλωτή με αυτόν τον τρόπο. Αλλά γιατί παραπονιέμαι: Μήπως αυτό δεν γινόταν και παλιά: Που εμφανίζονταν οι φωτογραφίες τύπου ένα like και ένα φάρμακο κατά του καρκίνου ή ένα like και ένα παιδί στην Αφρική θα ξεδιψάσει. Ποιο το αποτέλεσμα; Πολλά like, καμιά ουσία. Και δεν ήταν ένα και δύο τα άτομα που το έκαναν αυτό. Ήταν πολλοί...Μωρέ είχατε και στο χωριό σας hashtag και like; Σκεφτείτε το ενδεχόμενο να υπήρχε ένα περιοδικό που σατίριζε τον Χριστό και τον χριστιανισμό ή ακόμα και την ελληνική ιστορία και εμφανίζονταν πέντε άτομα και σκότωναν του υπεύθυνους του περιοδικού. Τι θα έκανες; Διαμαρτυρία για το περιεχόμενο του περιοδικού ή για το ότι σκοτώθηκαν τα μέλη του; 

3) Ανομολόγητα/Απόρρητα/Μυστικά (της Εδέμ)

Για κάτι τέτοια είναι που ώρες ώρες καταριέμαι το facebook. Πως έχει το πράγμα. Είναι μια μόδα που ξεπροβάλλει τα τελευταία 2-3 χρόνια. Κάποιος-α κάνει μια σελίδα για μια περιοχή ή ένα θέμα και δέχεται ανώνυμα κάθε μία σάχλα που θα έρθει στο κεφάλι κάποιου. Τέτοιες σελίδες έχουμε για πανεπιστήμια, πόλεις, λίμνες - βουνά, πολιτική και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Μπαίνει, λοιπόν ο καθείς εκεί και γράφει "Τούλα, κοκκινομάλλα, ψηλή με τον ωραίο κώλο τρίτο έτος μαθηματικό σε ερωτεύτηκα" ή "είμαι ερωτευμένος-η με δύο άτομα ταυτόχρονα, έχω σχέση και δεν θέλω να χωρίσω αλλά ούτε θέλω να σταματήσω να βλέπομαι με τον άλλον, καμιά συμβουλή;". 

Μου θυμίζει πολύ τις εκπομπές που κάνει η Ανίτα, που πάει κάθε πικραμένος λέει τη βλακεία του τρώει όλη την κοροϊδία στα μούτρα και στο τέλος φεύγει (μερικές φορές και πλουσιότερος κατά 500 ευρώ). Για ποιον λόγο να υπάρχουν; Γιατί Έλληνα σου αρέσει να ξεφτιλίζεσαι τόσο; Δεν σου φτάνουν οι κολλητοί-ες να τους πεις τα μυστικά σου και τα απωθημένα σου πρέπει να το μάθει η μισή υφήλιος; Το κακό με αυτές τις σελίδες δεν είναι ότι υπάρχουν. Ίσα ίσα σκοτώνεις την ώρα σου ε και όπως και να το κάνεις έχει την πλάκα του (ειδικά στα σχόλια). Το κακό είναι ότι από εκεί που υπήρχε μία (και καλή) σελίδα τώρα υπάρχουν εκατό και αυξάνονται και πληθύνονται γιατί έτσι απλώς μας αρέσει να κάνουμε ότι κάνουν και οι άλλοι. Όταν κάποτε πηγαίναμε στις εκκλησίες για να εξομολογηθούμε την αμαρτία μας τώρα την μοιραζόμαστε δημόσια και όταν συζητάγαμε με τον κολλητό για αυτό που μας καίει και για κάποιο απωθημένο τώρα το γράφουμε σε ένα τοίχο. Τραγικό...

4) Selfies 

Φυσικά από την λίστα μας δεν θα μπορούσε να λείπει η αυτοφωτογράφηση (για να μιλάμε και λίγο τη γλώσσα μας) κοινώς selfie. Το σκηνικό υπήρχε και παλιότερα. Άλλωστε πιστεύω είναι στη φύση του ανθρώπου να το παίζει λίγο ντίβα και να ποζάρει στο φακό κάνοντας την γατούλα. Είναι αυτά δεύτερα δημοσιότητας που επιδιώκει να έχει κάποιος. Όλα κυλούσαν καλά μέχρι που τα πράγματα και εδώ ξέφυγαν. Δεν ξέρω γιατί αλλά τα τελευταία χρόνια οι φωτογραφίες (σέλφι) σε αμφιθέατρα πανεπιστημίων, κλαμπ, σινεμά, χώρους εργασίας, νοσοκομεία, σπίτια, και οποιοδήποτε άλλο χώρο μπορείτε να φανταστείτε έχουν κατακλείσει τα σόσιαλ μίδια σε σημείο που η φωτογραφία έχει γίνει και ο σκοπός της κατάστασης την οποία ζεις ή θες να ζήσεις. 

Δηλαδή έχουμε σέλφι την ώρα που ξυπνάω, σέλφι την ώρα που κοιμάμαι, σέλφι την ώρα της εξεταστικής (πουθενά όμως σέλφι όταν βγαίνουν τα αποτελέσματα), σέλφι σε νεκροκρέβατο μετά από εγχείρηση, σέλφι με τον κώλο της χορεύτριας στο κλαμπ, σελφι την ώρα που σφίγγομαι στον απόπατο (για να μην το πω και αλλιώς), σέλφι όταν ετοιμάζομαι να πάω στην δουλεία, σέλφι στο αμάξι οδηγώντας για την δουλειά, σέλφι γιατί με έπιασε φανάρι την ώρα που πηγαίνω στη δουλειά,  σελφι στα παραβάν των εκλογικών κέντρων (είναι και επίκαιρο). Στοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοπ. Ειλικρινά φτάνει. Θα μου πεις γιατί τι σε ενοχλεί; Με ενοχλεί γιατί δεν με νοιάζει τι κάνεις 24 ώρες το 24ωρο. Είπαμε να βγάλουμε σέλφι, δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από το χορό, αλλά όχι και έτσι ρε αδερφέ... Όταν ο Ρόαν έβγαζε σέλφι δεν υπήρχε καν σαν όρος...

5) Bloggers - Youtubers 

Κράτησα το κλάδο στον οποίο ανήκω για το τέλος για να μην λέτε ότι κρύβομαι. Πράγματι τα τελευταία πέντε χρόνια ξεπρόβαλαν πολλοί επιδέξιοι bloggers και youtubers που προσπαθούν να πείσουν το κοινό τους για τα επιχειρήματα τους. Φταίει που κανείς δεν μας μιλάει και είμαστε οι φτωχοί και μόνοι καουμπόηδες (αστειεύομαι) που θέλουμε να φέρουμε μια αλλαγή, έστω και μικρή. Η αιτία της εξάπλωσης του κλάδου των διαδικτυακών είναι ότι πλέον το Ίντερνετ έχει γίνει το κορυφαίο μέσω επικοινωνίας και πληροφόρησης, αφού προσφέρει την πληροφορία εύκολα και γρήγορα ενώ το να δημιουργήσει κάποιος και να προωθήσει μια γνώση, μια άποψη ή μια σάχλα είναι εξίσου εύκολο και γρήγορο.
Τα μόνα που χρειάζεσαι είναι μια ιδέα, ένα υπολογιστή, σύνδεση στο διαδίκτυο και είσαι έτοιμος. Αν όμως διαφοροποιεί αυτή τη μόδα από τις άλλες είναι ότι αυτός ο κλάδος απαιτεί έστω και λίγο κόπο. Δηλαδή για να δημοσιεύσεις μια πληροφορία και να αποκτήσεις ένα σταθερό κοινό θες περισσότερη προσπάθεια, όρεξη και υπομονή από ότι να σηκώσεις το κινητό και να τραβήξεις μια φωτογραφία. Τέλος αυτό που μας ξεχωρίζει (τρομάρα μας) είναι ότι η δικιά μας μόδα παράγει έργο, ένα δημιούργημα που περιέχει στοιχεία της προσωπικότητας καθενός, δηλαδή από αυτό που θα διαβάσεις κάπου θα προσκομίσεις κάτι είτε αυτό το κάτι είναι γνώση είτε ευχαρίστηση και γέλιο ή οτιδήποτε άλλο.

Γι΄αυτό για να καταπολεμήσουμε αυτή τη μόδα μην διαβάζετε τίποτα άλλο...μόνο εμένα....

Υ.Γ Α: Πλάκα κάνω...

Υ.Γ Βου: Σε καμία περίπτωση επικρίνω την πράξη των Ισλαμιστών...μην παρεξηγηθώ κιόλας

Υ.Γ Γάμα: Μήπως τελικά έχει δίκιο ο Λεβέντης που μας λέει ΖΩΑ;